In “Romeo and Juliet” word die vraag gevra “What's in a name?”
Dit is ook die gedagte wat by my
opgekom het toe ek by die mistroostige trein-staning Josling afdraai. Al wat
van Josling oor is, is ’n bord waarop die naam staan en ’n laaibank wat baie
jare laas gebruik is om skape op en af te laai of draad en pale en ander plaas
benodighede af te laai. Van die geboue wat eens op hierdie kalkvlakte gestaan
het is net die fondasies getuienis
daarvan. Tog het die naam vir my baie meer betekenis as net die eensame bord
wat nou langs die treinspoor tussen Kleinbegin en Upington staan.
Vir dié wat FA Venter se jeugreis “Kambro-kind”
gelees het, sal weet dit is tot by Josling waar hy en sy gesin in 1927 met die
trein gery het en waar hulle op ’n triestige winters oggend met hul mowwe moes
afklim.
Eintlik verteenwoordig Josling vir
my nie maar net ’n stasietjie nie, maar ’n tydvak. ’n Tyd van armoede en
droogte en ’n tyd toe baie Afrikaners losgeskeur is van hul gebondenheid met
hul plaas en met hul diere. In daardie tyd het die spoorweë vir baie boere
’n heenkome geskep. Aanvanklik net om ’n
broodjie vir sy gesin op die tafel te kry, maar uiteindelik was dit die
fopspeen om hom los te maak van ’n leefwyse waarheen baie nooit sou terugkeer
nie.
Ai Wollie. Swaarkry is ingegroef in die wese van Ons mense net soos die spoorlyn deel geword het van die barre landskap om hom. Het jou skrywe geniet! Sal later weet in loer. Ina
ReplyDelete